Ks. Paweł Lubiński (1951-1969)
Urodził się 28 marca 1911 roku w Bytonii, pow. Starogard Gdański. 20 maja 1930 roku ukończył państwowe gimnazjum klasyczne dawnego typu w Starogardzie Gdańskim, a po ukończeniu tego gimnazjum podjął studia wyższe w Seminarium Duchownym w Pelplinie, które ukończył 15 czerwca 1935 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk biskupa S.W. Okoniewskiego. W latach 1935-1938 pracował jako wikariusz w Gdyni, a od 4 czerwca 1945 roku do sierpnia 1946 roku był administratorem w Kleszczewie i w Kręgu. Od l września 1946 roku do 31 grudnia 1950 roku pełnił ważne obowiązki prefekta w tczewskim Liceum Pedagogicznym oraz w miejscowych szkołach zawodowych. Ponadto od 13 kwietnia 1948 do 14 marca 1951 roku był kapelanem Szpitala Miejskiego w Tczewie. 15 marca 1951 roku przybył do Lubiszewa, gdzie objął urząd administratora, aby 23 lipca 1951 roku zostać proboszczem parafii lubiszewskiej. Dodatkowo pełnił jeszcze wiele ważnych funkcji duchownych, a mianowicie był dekanalnym ojcem duchownym, dekanalnym referentem wczesnej komunii św. i wizytatorem nauki religii w szkołach podstawowych tczewskiego dekanatu. Za zasługi rozwoju dekanatu został jego wicedziekanem.
Ksiądz Paweł Lubiński pismem z dnia 9 kwietnia 1951 roku do Kurii Biskupiej w Pelplinie rozpoczął starania o powiększenie obszaru cmentarza. Podał trzy propozycje rozszerzenia terenu cmentarza; jedna z nich polegała na poszerzeniu cmentarza na drugą stronę drogi plebańskiej. Kuria rozpatrzyła wniosek pozytywnie i tak poszerzony cmentarz został w 1953 roku dodatkowo ogrodzony drucianą siatką. Z inicjatywy księdza proboszcza na miejscowym cmentarzu postawiono dwa pomniki. Pierwszy to wspomniany już krzyż-pomnik, wykonany ze sztucznego kamienia o podstawie granitowej, postawiony ku czci zamordowanego w Dachau ks. Bolesława Piechowskiego. Krzyż ten został poświęcony 30 sierpnia 1953 roku podczas odpustu NMP Matki Pocieszenia. Znamienne jest to, iż homilię na temat życia i pracy duszpasterskiej zamordowanego ks. Piechowskiego, wygłosił wybitny historyk Pomorza, ks. prałat Paweł Czaplewski.
Drugą pamiątką jest Pięta, którą postawiono poległym podczas ostatniej wojny lubiszewskim parafianom. Te dwa pomniki są dziełem nieżyjącego już artysty rzeźbiarza Ignacego Zelka. Ksiądz Paweł Lubiński, obejmując parafię, zafascynował się historią i cudownością miejsca Matki Bożej Pocieszenia. Zaczął dokładnie studiować historię kościoła parafialnego w oparciu o dokumentację wizytacyjną pochodzącą z lat 1583-1780 przed stawił dzieje kultu maryjnego w parafii lubiszewskiej. Już od grudnia 1953 roku rozpoczął intensywne zabiegi i starania o to, aby powstało w Lubiszewie sanktuarium maryjne. W kronice ks. Lubińskiego Sanktuarium Maryjne w Lubiszewie znajduje się obfita korespondencja prowadzona z Chełmińską Kurią Biskupią; korespondencja ta obejmuje głównie zagadnienia dotyczące podniesienia parafii do rangi sanktuarium.
Jako jeden z pierwszych proboszczów diecezjalnych przebudował ołtarz „twarzą do wiernych”. Z inicjatywy ks. proboszcza l listopada 1951 roku odlany został pierwszy dzwon kościelny, który konsekrował 16 grudnia 1951 roku biskup Kazimierz Józef Kowalski, przy współudziale licznej rzeszy wiernych. Mszę św. celebrował ks. prałat Paweł Czaplewski, zaś kazanie wygłosił ówczesny rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie, ks. J. Grochocki. Wieża kościelna posiada trzy dzwony. Największy został wykonany w 1951 roku przez firmę „Metalton” w Kętach o średnicy 95 cm i wadze 507 kg. Dwa następne, sferoidalne dzwony, wykonała w 1958 roku odlewnia z Goduli koło Bytomia. Pierwszy Jan, o zasadniczym tonie h/1, waży 480 kg, drugi Kazimierz, o tonie cis/2, waży 250 kg.
Należy podkreślić, iż w 1952 rou ks. Lubiński rozpoczął konserwację ołtarza Matki Bożej Pocieszenia i od tego momentu został ten ołtarz uznany jako uprzywilejowany. W wyniku kilkuletnich starań proboszcza, zapoczątkowanych w 1953 roku, prymas Stefan Wyszyński, dekretem z 17 października 1959 roku ustanowił Najświętszą Maryję – Panną Pocieszenia, jako drugorzędną patronkę lubiszewskiego kościoła.
Z inicjatywy ks. proboszcza został wybudowany po wschodniej stronie kościoła ołtarz polowy, a to z uwagi na liczne rzesze wiernych, którzy przybywali na coroczny odpust ku czci Matki Bożej Pocieszenia (wnętrze kościoła nie było w stanie pomieścić tylu wiernych). Ksiądz Paweł Lubiński dbał o estetykę i funkcjonalność miejscowego cmentarza, ponadto w kościele odrestaurował dwa boczne ołtarze, nagłośnił wnętrze kościoła, ogrodził cmentarz siatką, w kościele położył nową podłogę oraz zbudował parking koło kościoła.
W 1952 roku dokonano konserwacji XVIII-wiecznego obrazu przedstawiającego Pana Jezusa cudownie karmiącego rzesze ludzi chlebem i rybami. W 1955 roku artysta rzeźbiarz Teofil Kuźmowicz wykonał do Grobu Pańskiego figurę Chrystusa, długości około 160 cm.
W 1961 roku naprawiono organy kościelne, które zbudował w 1869 roku mistrz Terletzki z Elbląga. Obecnie posiadają one napęd elektryczny, 16 głosów, dwa mannały i pedał. W 1954 roku firma Józef Woźniak z Rumii wbudowała do pomieszczenia zakrystii pancerną szafę.
Istotnym wydarzeniem w życiu parafialnym za probostwa ks. Lubińskiego było nawiedzenie kopii obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej w dniu 24 lutego 1961 roku. W parafialnej pracy duszpasterskiej księdzu proboszczowi służyli pomocą następujący wikariusze:
1958 – ks. Mieczysław Kuciński
1960-1963 – ks. Zygmunt Pepliński
1963-1964 – ks. Andrzej Miszewski
1964-1967 – ks. Zbigniew Landowski
1967-1979 – ks. Joachim Parszyk
1969 – ks. Stanisław Siemieński.
Ksiądz Paweł Lubiński zmarł nagle 10 grudnia 1969 roku i został pochowany na miejscowym cmentarzu.